Έξι χρόνια μετά την παρθενική τους εμφάνιση στην Αθήνα οι Lucifer θα επέστρεφαν στην πρωτεύουσα, υπό διαφορετικές συνθήκες, αλλά με το ίδιο άσβεστο πάθος για το παλιομοδίτικο hard rock/heavy metal, που μας έκανε να τους λατρέψουμε. Τότε τους είχαμε υποδεχθεί ως μια σχεδόν άγουρη μπάντα που έκανε rebuilding, τώρα, τρεις δίσκους μετά, θα ξαναπατούσαν ελληνικό έδαφος ως μια κραταιά δύναμη του metal στερεώματος, με απείρως περισσότερα όπλα στη φαρέτρα της.
Η εμφάνιση των Saturday Night Satan που άνοιξε τη βραδιά, ήταν σχεδόν πανομοιότυπη σε στήσιμο και setlist με εκείνη που προηγήθηκε πριν περίπου ένα μήνα πλάι στους Green Lung, μόνο που το συγκρότημα πλέον έμοιαζε ακόμα πιο δεμένο και η τραγουδίστρια τους Κate Southorn ακούστηκε σαφώς βελτιωμένη. Mε το χρόνο που είχαν στη διάθεση τους εκ των πραγμάτων περιορισμένο, φρόντισαν το επτά κομματιών setlist τους να κυλήσει με ελάχιστες διακοπές και το μέγιστο δυνατό αντίκτυπο στο κοινό. Με καθάριο ήχο που ισορροπούσε επιτυχημένα μεταξύ του vintage και του σύγχρονου, σχημάτισαν μια ευκρινή, αλλά σαφώς πιο τσιτωμένη εικόνα του ντεμπούτου τους “All Things Black”, δίνοντας έτσι το καλύτερο δυνατό lead-in στους headliners της βραδιάς.
Μετά και την φοβερή εμφάνιση των Saturday Night Satan, οι Lucifer πατάνε επί σκηνής με ένα μαύρο φέρετρο μπροστά στα μόνιτορ σε περίοπτη θέση, βγαίνουν ένας ένας και μπαίνει δυνατά το “Fallen Angel” για να κάνει τα πάντα πιο όμορφα. Η απαστράπτουσα καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας Johanna Andersson (και όχι Sadonis, παντρέυτηκε η γυναίκα) και με άνεση που θα έκανε όλες τις κάρχιες εκεί έξω να σκούξουν από ζήλια και φθόνο υπερθετικού βαθμού, μας δείχνει τι θα πει να έχεις επιβλητική παρουσία χωρίς να προκαλείς, χωρίς να είσαι ξέκωλη, χωρίς να γίνεσαι τσίρκο, απλά και μόνο με το ταλέντο και την αύρα της. Μία συναυλία που από νωρίς είχαμε μάθει ότι δυστυχώς δε θα ήταν μαζί τους ο Nicke Andersson, τους χαιρετισμούς και υγρά φιλιά του οποίου μας μετέφερε η Johanna, λέγοντας μας ότι είναι σε «μυστική αποστολή» στο στούντιο (τόσο που τον κράτησε μακριά; Τέλος πάντων…) και τη θέση του πήρε ο τρομερός Adam Lindmark των Morbus Chron, ο οποίος τα έσπασε καθ’όλη τη διάρκεια του 70λεπτου σετ τους και οι έγχορδοι στη μπροστά σειρά τσουγκρίζουν από πώρωση.
Τόσο οι κιθαρίστες Martin Nordin και Linus Bjorklund όσο και ο μπασίστας Harold Gothblad πολλάκις έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλο μη βλέποντας από την τόσο καλή διάθεση και επιθυμία να τα δώσουν όλα, που δεν χάλασε κανέναν.. Οι τραγοδάρες διαδέχονται η μία την άλλη, είτε με παλιότερα σαν τα “Ghosts” και “Midnight Phantom”, είτε με το νεώτερο “At The Mortuary” που απογειώνουν το κοινό. Έχει και συνέχεια το κέφι με τους Lucifer ασταμάτητους, τη Johanna να λάμπει παρά τη μαύρη στολή ιέρειας που φοράει με τον τεράστιο σταυρό που κρεμόταν πάνω της, διαδέχονται το ένα το άλλο τα “Crucifix (I Burn For You)” (με τρομερό τελείωμα μετά από παύση), “Leather Demon”, “The Dead Don’t Speak” (είμαστε απόλυτα σίγουροι;) και “A Coffin Has No Silver Lining”. Το κέφι ανεβαίνει όσο δεν πάει, τα “Wild Hearses”, “Slow Dance In A Crypt” και “Coffin Fever” ανάβουν κόκκινο στη διασκέδαση και η απόλυτη έκρηξη έρχεται με το (ίσως;) κορυφαίο κομμάτι που έχουν γράψει, το “Bring Me His Head”, όπου τα κοινό ξεφεύγει όσο ποτέ στη βραδιά και τελειώνει το κύριο μέρος του σετ τους. Μικρή παύση για την καθιερωμένη επιστροφή που περιμένουμε όλοι, μόνο που αυτό που περιμένουμε με αυτό που έγινε είχαν μεγάλη διαφορά.
Τι μύγα τσε-τσε τους τσίμπησε και βγήκαν έτσι ΓΑΜΙΩΝΤΑΣ στο τέλος; “Maculate Heart” (BRING IT ON) σε thrash εκτέλεση, “California Son” σε διάθεση λες και είσαι σε κανένα Mustang πατώντας 200 σε λεωφόρους γεμάτες φοινικόδεντρα και τέλος με το “Reaper On Your Heels” όπου ένα ολόκληρο Temple καταχειροκροτάει δικαίως αυτή τη γκρουπάρα που σε αυτό το vintage στυλάκι, είναι λες και δεν έχουν αντίπαλο από πλευράς ουσίας, ενέργειας και φυσικά συνολικής παρουσίας. Μεγάλη υπόθεση να ξέρεις το υλικό σου και να επιλέγεις και ζωντανά κομμάτια που θα ξεσηκώσουν το κοινό.
Θα σταθώ στον Lindmark που έπαιξε παρά την απουσία του Nicke σαν πραγματικός ντεθμεταλλάς και δεν άφησε να φανεί το μεγάλο κενό του Νονού του Σουηδικού ήχου-πριονοκορδέλα, ενώ η Johanna έδειξε σε τρομερή κατάσταση, πιο αβίαστη από ποτέ και με τους Lucifer συνολικά να δείχνουν ότι οι 5 δισκάρες τους είναι μόνο μέρος των όσων θα ακολουθήσουν μελλοντικά. Ορισμός μπάντας «τη βλέπω κάθε μέρα άμα λάχει», 10 φορές καλύτερο από την πρώτη φορά στο Gagarin, με το Temple να τους φέρνει πιο κοντά στο κοινό και με τους ίδιους να το καταδιασκεδάζουν, αρχηγού Johanna πρωτευούσης, η οποία καληνυχτώντα ςμας, προέτρεψε να προσέχουμε μην κοιμηθούμε μια και καλή σε τρομερό χιούμορ.
Τα κεφάλια που πήραν ποιος θα τους τα φέρει άραγε;
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας (LUCIFER)
Δημήτρης Σούρσος (Saturday Night Satan)
Φωτογραφίες: Δημήτρης Σούρσος
The post Ανταπόκριση: LUCIFER, Saturday Night Satan @ Temple, Αθήνα (20/04/2024) appeared first on Rock Overdose / Rock - Metal Music.
