DESCRIPTION:
Triangle is een Nederlandse band die in 1993 is opgericht en ons dit jaar verrast met de debuut-CD, Square the Circle. Wat meteen aan het hoesje opvalt is de kleurenschakering van het artwork. Waar of ik dat meer heb gezien, heb ik niet lang over hoeven na denken. De mystieke formule is van de hand van Mattias Norén die weer eens een perfect kleurenpalet heeft losgelaten op de totale inhoud van zowel het binnen- als buitenwerk van de hoes. Hij is tevens verantwoordelijk voor enkele foto's dat het binnenwerk opsiert. Norén is inmiddels een veelgevraagd man voor internationale bands.

Wat aan de achterzijde van het hoesje opvalt is de lengte van de nummers. Het kortste nummer duurt 5.36 minuten en het langste nummer 13.11 minuten. En daarbij gezegd vier van de zeven nummers duren langer dan tien minuten. Dit vergt dus een lange zit voor elke song maar pleit ook voor Triangle: dit is een symfonische overval en laat maar over je heen komen.

Na de eyecatcher van start met ?Square The Circle?, de koptelefoon op en de eerste klanken tot je door laten dringen. Het openingsnummer getiteld Foreword To The Elements of Life geeft al meteen aan op welke leest de CD is geschoeid. Stevige keyboardritmiek vermengt met een goed geoliede ritmesectie verzorgd door Jan-Willem Verkerk op bas en Paul van der Zwaal op drums. Het nummer start met gedragen keyboards om zich na een paar minuten te ontpoppen als een klassieke symfonische song en zou perfect inpasbaar zijn geweest op ?Misplaced Childhood? van Marillion maar toch varend met een eigen koers. En daarmee is de toon gezet. Chasing the shadows begint met een melancholiek piano-intro waarna voor het eerst de stem van zanger/toetsenist Martijn Paaschens wordt ingezet. Deze warme en beheerste stem doet mij denken aan die van Andy Latimer van Camel maar dan met meer gevoel en toonvastheid. Chasing the Shadows is voor mij dan ook het beste nummer van de CD. Deze ruim zeven minuten durende ballade geeft je het gevoel van geborgenheid en relativiteit dat je bij de eerste albums van Pink Floyd regelmatig tegenkomt.

The Center Shines is dan het eerste lange nummer (11.08) en beweegt zich gemakkelijk van easy listening naar up-tempo en weer terug. Weer raakt de weemoedige stem van Paaschens mij diep en komt er na de eerste helft een rustige opbouwperiode en maakt Triangle zich op voor een tweede helft. Fantastisch samenspel van drummer Paul van der Zwaal en gitarist Roland van der Stoep luidt deze tweede helft in met een bombastische finale. The Saddest Show is een mengeling van Dream Theater en Queensrÿche en zeker waar het gaat om de gesproken tekst dat bij deze superbands altijd wel aanwezig is. Sfeervol wordt het nummer gebracht en weemoedige klanken worden met regelmaat over je heen gestort en ook dit nummer blijft ondanks de lengte interessant om gevolgd te worden.

Het vlotte Amy heeft een vrolijke klank en lijkt bijna niet te passen in de uitgerekte songs van Triangle. Toch weten zij hier wel raad mee en in commercieel opzicht leent het nummer zich best voor een single. Een hoofdrol is hier weggelegd voor gitarist Roland van der Stoep. Met Pygmalion krijg je plotseling het ?al gehoord? effect en wordt mijn vrees toch werkelijkheid. Met de wetenschap dat dit nummer 13:11 minuten zou duren bekroop mij het gevoel van voorspelbaarheid. De lange gitaarsolo is weliswaar knap uitgedacht maar kan niet verhinderen dat het nummer enigszins uitgemolken wordt. Ook dit nummer heeft een tweede helft en wordt er up-tempo gespeeld waarbij ik meerdere vocalen mis, dat dit nummer meer inhoud kon geven. Nature?s Window gaat op dezelfde toer als Pygmalion en bevat vele gitaar-riffs dat technisch een hoogstandje is maar helaas niet het gehele nummer door kan boeien. En wederom wordt er halverwege een helft afgesloten om naar het einde toe te spelen.

?Square The Circle? is al met al een prima schijf geworden van een veelbelovende Nederlandse band waarop teruggegrepen wordt naar klassiekers als Pink Floyd, Camel en Marillion. Technisch staat het als een huis en een ieder beheerst perfect zijn aandeel maar het lijkt mij een aanrader om een eigen identiteit te creëren door de songs herkenbaarheid te geven en iets in te korten.
(by Guardian1972)