DESCRIPTION:
شعر از هوشنگ ابتهاج
نازنین آمد و دستی به دلِ ما زد و رفت
پرده­ی خلوتِ این غمکده بالا زد و رفت
کُنجِ تنهاییِ ما را به خیالی خوش کرد
خوابِ خورشید به چشمِ شبِ یلدا زد و رفت
دردِ بی­عشقیِ ما دید و دریغش آمد
آتشِ شوق در این جانِ شکیبا زد و رفت
خرمنِ سوخته­ی ما به چه کارش می­خورد
که چو برق آمد و در خشک و ترِ ما زد و رفت
رفت و از گریه­ی توفانی­ام اندیشه نکرد
چه دلی داشت خدایا که به دریا زد و رفت
بوَد آیا که ز دیوانه­ی خود یاد کند
آن­که زنجیر به پای دلِ شیدا زد و رفت
سایه! آن چشم سیه با تو چه می­گفت که دوش
عقل فریاد برآورد و به صحرا زد و رفت