DESCRIPTION:
00:15 Orlando di Lasso - Occhi piangete
01:51 Orlando di Lasso - Queste non son più lagrime
04:05 Claudio Monteverdi - Zefiro torna
07:42 Claudio Monteverdi - Sì, ch'io vorrei morire
11:00 Claudio Monteverdi - Ohimè, il bel viso


Occhi, piangete: accompagnate il core
Che di vostro fallir morte sostiene.
Così sempre facciamo; et ne conviene
Lamenter più l'altrui, che 'l nostro errore.
[Francesco Petrarca]

"Ach, huil maar, ogen, begeleid het hart
Dat door jullie fout dodelijk moet lijden."
"Dat doen we ook maar wij betreuren meer
De fouten van de ander, dan die van ons."
[Rein de Vries]


Queste non son più lagrime che fuore
Stillo degli occhi con sì larga vena.
Non suppliron le lagrime al dolore
Finir, ch'a mezzo era il dolore a pena.
Dal fuoco spinto ora il vital humore
Fugge per quella via ch'a gli occhi mena;
Et è quel che si versa et trarrà insieme
E 'l dolor e la vita all' ore estreme.
[Ludovico Ariosto]

Dit zijn geen tranen meer die ik pleng
Die zo overvloedig uit mijn ogen stromen.
De tranen waren niet in staat mijn verdriet
Te beëindigen, nauwelijks mijn halve smart.
De door vuur gedreven levenssappen
Vluchten nu langs mijn ogen weg.
En met dat vergieten vloeien en de pijn
en mijn leven samen weg in mijn laatste uur.
[Rein de Vries]


Zephiro torna, e 'l bel tempo rimena
e i fiori et l'erbe, sua dolce famiglia,
et garrir Progne et piagner Philomena,
et primavera candida et vermiglia.
Ridono i prati, e 'l ciel si rasserena;
Giove s'allegra di mirar sua figlia;
l'aria et l'acqua et la terra è d'amor piena;
ogni animal d'amar si riconsiglia.
Ma per me, lasso, tornano i più gravi
sospiri, che del cor profondo tragge
quella ch'al ciel se ne portò le chiavi;
et cantar augelletti et fiorir piagge,
e 'n belle donne honeste atti soavi
sono un deserto, et fere aspre et selvagge.
[Francesco Petrarca]

Zephyrus is gekomen met mooi weer,
zodat zijn nakroost -- bloem en kruid -- gedijt.
Hoor, Procne kwettert, Philomela schreit,
we zien, dieprood en wit, de lente weer.
De wei lacht, helder is de atmosfeer,
Jupiter, Venus ziende, is verblijd,
lucht, water, aarde ademen tederheid,
elk creatuur bewijst de liefde eer.
Maar uit mij stijgt de zwaarste liefdesklacht
ooit uit mijn hart omhooggehaald door haar
die er ooit de sleutel van ten hemel bracht.
Vogels die fluiten in een bloemenwei
of mooie vrouwen met hun hoofs gebaar
zijn mij als beesten in een woestenij.
[Peter Verstegen]


Sì ch'io vorrei morire
Hora ch'io bacio, Amore,
La bella bocca del mio amato core.
Ahi, cara e dolce lingua,
Datemi tant'humore,
che di dolcezz'in questo sen m'estingua!
Ahi, vita mia, a questo bianco seno,
Deh, stringetemi fin ch'io venga meno!
Ahi bocca, ahi baci, ahi lingua,
torn'a dire:
"Sì ch'io vorrei morire."
[Maurizio Moro]

Ja, ik zou wel willen sterven,
Amor, nu ik de schone mond kus
Van mijn geliefde hartje.
Ach, lieve zoete tong,
Geef mij zoveel vochtigheid,
Dat ik van zoetheid uitdoof aan jouw borst!
Ach, mijn leven, druk me aan jouw blanke borst,
Tot ik in zwijm val!
Ach mond, ach kussen, ach tong,
ik zeg het nog eens:
"Ja ik zou wel willen sterven."
[Rein de Vries]


Oimè il bel viso, oimè il soave sguardo,
oimè il leggiadro portamento altero;
oimè il parlar ch'ogni aspro ingegno et fero
facevi humile, ed ogni huom vil gagliardo!
et oimè il dolce riso, onde uscìo 'l dardo
di che morte, altro bene omai non spero:
alma real, dignissima d'impero,
se non fossi fra noi scesa sì tardo!
Per voi conven ch'io arda, e 'n voi respire,
ch'i' pur fui vostro; et se di voi son privo,
via men d'ogni sventura altra mi dole.
Di speranza m'empieste et di desire,
quand'io partì' dal sommo piacer vivo;
ma 'l vento ne portava le parole.
[Francesco Petrarca]

O God, haar mooi gezicht, haar blik zo zoet,
o God, haar stijl en houding bij het gaan!
O taal die zelfs geen wilde kon weerstaan,
ze temde hem en lafaards gaf ze moed!
O God, haar glimlach die de pijl liet gaan
waarvan de dood mij wacht als enig goed!
De hoogste rang paste jouw edel bloed,
maar veel te laat kwam je op aarde aan!
Ik brand voor jullie; als ik je niet vind,
weet ik geen wreder reden om te klagen,
ik adem slechts door jullie heerschappij.
Hoop en verlangen gaven jullie mij
bij 't scheiden van mijn levend welbehagen;
wat werd gezegd, verwaaide in de wind.
[Peter Verstegen]