Εισαγωγή - background
Επιστημονική φαντασία, δυστοπικό φιλμ, συνθετικοί άνθρωποι, βιο-μηχανική και πόσες άλλες έννοιες που δεν μπορούν να περιγραφούν, οφείλουν το γεγονός στο ότι απέκτησαν μια νέα ερμηνεία στις καρδιές του κόσμου στην ταινία Blade Runner. Φέτος η ταινία κλείνει 40 χρόνια ζωής, από την πρώτη της προβολή στις 25 Ιουνίου του 1982. Έτσι, αποφασίσαμε ότι θα πρέπει να κάνουμε ένα ειδικό άρθρο για να τιμήσουμε μια από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία της 7ης τέχνης, ή αλλιώς την κατά πολλούς κορυφαία ταινία όλων των εποχών, άποψη που όσο οι νέες γενιές εντρυφούν σε αυτήν, ενισχύεται όλο και περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν.
Η ταινία πήρε το έναυσμα να γυριστεί κατόπιν έκδοσης της νουβέλας “Do Androids Dream Of Electric Sheep?” του Phillip K. Dickτο 1968. O πρώτος μάλιστα που ενδιαφέρθηκε να την μεταφέρει στις οθόνες του σινεμά, ήταν ο διάσημος σκηνοθέτης Martin Scorsese, αλλά τελικά αυτό δεν κατέστη δυνατό. O παραγωγός Herb Jaffe προσπάθησε μέσα στα ‘70s, ερχόμενος σε επαφή με τον ίδιο τον συγγραφέα, αλλά ο Dick δεν εντυπωσιάστηκε καθώς το σενάριο του γιου του Herb, Robert, ήταν κατά τον ίδιο απογοητευτικό. Μάλιστα δήλωνε ότι ήταν τόσο κακοφτιαγμένο που όταν ο Robert Jaffe πέταξε στην Santa Ana για να μιλήσει με τον συγγραφέα, ο Dick εκνευρίστηκε τόσο πολύ που το πρώτο που έκανε μόλις κατέβηκε από το αεροπλάνο ο Jaffe, ήταν να τον ρωτήσει αν ήθελε να τον δείρει στο αεροδρόμιο ή να περιμένουν πρώτα να φτάσουν στο σπίτι του!
Το σενάριο του Hampton Fancher που τελικά ήταν και αυτό που προκρίθηκε στο τέλος, δόθηκε το 1977. Ο παραγωγός Michael Deeley ενδιαφέρθηκε γι’αυτό, σε βαθμό να πείσει τον σκηνοθέτη Ridley Scott να το γυρίσει, με τον Scott να το έχει απορρίψει πρότερα, ωστόσο κατά την ανάμιξη του στο “Dune” (το οποίο γυρίστηκε τελικά από τον David Lynch), θεώρησε την όλη πλοκή και διαδικασία παραγωγής τόσο αργή που άφησε το project και ήθελε κάτι πιο «γρήγορο» σαν συνολική ενασχόληση, ώστε να μπορέσει να κρατήσει το μυαλό του μακριά από την τότε πρόωρη εμπειρία του θανάτου του αδερφού του. Ως επίσημη ημερομηνία που μπήκε o Scott στο project του Blade Runner ορίζεται η 21η Φεβρουαρίου του 1980, με τον σκηνοθέτη μάλιστα να καταφέρνει να ανεβάζει το μπάτζετ της ταινίας από τα 13 στα 15 εκατομμύρια δολάρια, ερχόμενος σε συνενόηση με την εταιρεία παραγωγής ταινιών Filmways. O Fancher από τη μεριά του στο σενάριο έδωσε έμφαση περισσότερο σε περιβαλλοντικούς τομείς, σε σχέση με θέματα που είχαν να κάνουν με το σύνολο της ανθρωπότητας και της θρησκείας, τα οποία κυριαρχούσαν στη νουβέλα, με τον Scottνα επιζητά κάποιες αλλαγές.
Ο Fancher βρήκε βοήθεια από τον William S. Burroughs όσον αφορά την νουβέλα του 1974 από τον Alan E. Nourse με τίτλο “The Bladerunner” και στον Scott άρεσε ο τίτλος, με τον Deeley να αγοράζει τα δικαιώματα των τίτλων. Τελικά προσελήφθη ο David Peoples να ξαναγράψει το σενάριο και ο Fancher άφησε το project στις 21 Δεκεμβρίου του 1980, αν και μετέπειτα επέστρεψε να προσφέρει έξτρα πινελιές σε αυτό. Με το κόστος της προπαραγωγής ήδη να έχει ξεπεράσει τα 2,5 εκατομμύρια δολάρια ως τότε, η Filmways αποσύρθηκε από την χορηγία του σεναρίου, με τον Deeley να μην πτοείται και μετά από 10 μέρες να έχει εξασφαλίσει 21.5 εκατομμύρια χορηγίας μέσα από μια συμφωνία τριών μερών με την The Ladd Company, η οποία λειτουργούσε ως μεσάζοντας της Warner Bros, τον παραγωγό από το Hong Kong, Sir Run Run Shaw και την Tandem Productions. O Phillip Dick δεν γνώριζε για την παραγωγή της ταινίας αρχικά, με αυτό να ενισχύει την έλλειψη της εμπιστοσύνης του στην βιομηχανία του Hollywood.Έχοντας κριτικάρει σφοδρά μια αρχική έκδοση του σεναρίου του Fancher σε ένα άρθρο για το Los Angeles Select TVGuide, το στούντιο του έστειλε την επανεγγραφή του σεναρίου του Peoples.
O Dick παρότι πέθανε ελάχιστα πριν η ταινία κυκλοφορήσει, ήταν πολύ ικανοποιημένος με την εκδοχή του σεναρίου του Peoples, ενώ δήλωσε ότι του άρεσε πολύ το 20λεπτο τεστ ειδικών εφέ που έλαβε χώρο όταν τον κάλεσαν στο στούντιο. Αν και όπως αναφέραμε ο σκεπτικισμός του για το Hollywood υπήρχε, ενθάρρυνε τον Scott για το όραμα του πως απεικόνισε τον κόσμο όπως τον φανταζόταν στη νουβέλα του. Μάλιστα δήλωνε με χαρά «είδα ένα μέρος των ειδικών εφέ του Douglas Trumbull για το Blade Runner στο KNBC News και το αναγνώρισα άμεσα, ήταν ο δικός μου εσωτερικός κόσμος. Το έπιασαν τέλεια από κάθε άποψη». Όσο για το σενάριο, όταν τελείωσε το διάβασμα του, ανέφερε ότι κοίταξε ξανά τη νουβέλα του και είναι μοναδικός ο τρόπος που το ένα αλληλεπιδρά στο άλλο, με τέτοιο τρόπο που αν κάποιος ξεκινούσε με τη νουβέλα θα του άρεσε η ταινία και αντίστροφα αν κάποιος ξεκινούσε με την ταινία θα του άρεσε η νουβέλα. Η ταινία τελικά αφιερώθηκε στη μνήμη του Dick, με την διαδικασία να ξεκινάει στην 9 Μαρτίου του 1981 και να ολοκληρώνεται 4 μήνες μετά.
Casting
Η όλη εμπειρία για το δυναμικό που θα απάρτιζε την ταινία δεν ήταν τόσο ιδανική, ειδικότερα σε ότι αφορά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Rick Deckard. Ο αρχικός σεναριογράφος Hampton Fancher είχε αποκλειστικά στο μυαλό του για τον χαρακτήρα τον μεγάλο Robert Mitchum και πάνω στη δική του φιγούρα έγραψε τους διαλόγους. Ο σκηνοθέτης Ridley Scottόπως και οι παραγωγοί της ταινίας, αφιέρωσν μήνες συνάντησης και συζήτησης για τον ρόλο με τον τεράστιο Dustin Hoffman, ο οποίος τελικά δεν δέχτηκε για λόγους «διαφοράς οράματος» όπως αφέθηκε να εννοηθεί. Ο Harrison Ford τελικά επιλέχθηκε για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων για τις ερμηνείες του στις ταινίες Star Wars, το ενδιαφέρον του ίδιου του Ford για την ταινία αλλά και συζητήσεις με τον Steven Spielbergσε ότι αφορά την πρώτη ταινία του Ford ως Indiana Jones (“Raiders Of The Lost Ark”, 1981), ο οποίος εξήρε την δουλειά που έκανε σε αυτήν. Ο Fordέχοντας γνωρίσει επιτυχία μέσα από τις προαναφερθείσες ταινίες, έψαχνε έναν ρόλο με δραματικό βάθος. Μεταξύ όσων έπεσε το όνομα τους σε συζήτηση για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ήταν οι Gene Hackman, Sean Connery, Jack Nicholson, Paul Newman, Clint Eastwood, Tommy Lee Jones, Arnold Schwarzenegger, Peter Falk, Nick Nolte, Al Pacino και Burt Reynolds.
Εκεί που δεν υπήρξε καμία απολύτως συζήτηση για τον ρόλο, ήταν για τον άλλο πρωταγωνιστή, τον «κακό» της υπόθεσης, Roy Batty. O Ολλανδός Rutger Hauer επιλέχθηκε άμεσα και μάλιστα ο Ridley Scottτον συμπεριέλαβε χωρίς να τον έχει συναντήσει ποτέ, αποκλειστικά και μόνο βάσει των ερμηνειών του σε ταινίες του Paul Verhoeven που είχε δει, όπως τα “Katie Tippel”, “Soldier Of Orange” και “Turkish Delight”. Μάλιστα ο ίδιος ο Phillip Dick ανέφερε ότι το πορτρέτο του Hauer ήταν «Ο τέλειος Batty, ψυχρός, Άρειος, τέλειος». Ο ίδιος ο Hauer δεν σταμάτησε ποτέ να αναφέρει ότι το Blade Runner ήταν η αγαπημένη του ταινία κι αυτή που όρισε την καριέρα του, κι ότι δεν χρειαζόταν εξηγήσεις καθώς ήταν μια από τις καλύτερες όλων των εποχών, ότι δεν υπήρξε τίποτα ανάλογο σαν αυτό κι ότι το να είναι μέρος ενός πραγματικού αριστουργήματος που άλλαξε τη σκέψη του κόσμου ήταν υπέροχο. Στην ταινία όμως χρησιμοποιήθηκαν κι άλλοι λιγότερο γνωστοί εκείνη την εποχή ηθοποιοί, όπως η υπέροχη Sean Young στον κομβικό ρόλο της Rachael, ένα ρόλο που είχε προταθεί και στην Nina Axelrod, ενώ τις εντυπώσεις έκλεψε η Daryl Hannah στον ρόλο της Pris!
Έναν ρόλο που προτάθηκε στην Stacey Nelkin, στην οποία τελικά δόθηκε ένας άλλος ρόλος ο οποίος κόπηκε πριν γυριστεί η ταινία, ενώ τον ρόλο απέρριψε η Debbie Harry. Έγιναν πολλά τεστ στους ρόλους των Rachel/Pris με τον Morgan Paull να παίζει τον ρόλο του Deckard δοκιμαστικά. Τελικά στον Paull δόθηκε ο ρόλος του συνεργάτη του Deckard στην ταινία, Dave Holden. OBrion Jamesπαίζει τον συνθετικό Leon Kowalski ενώ η Joanna Cassidy την επίσης συνθετική Zhora. O Edward James Olmos παίζει τον αγαπημένο αρκετών οπαδών της ταινίας ρόλο του Guff, με τον ηθοποιό να βουτάει βαθιά σε εθνικιστικές πηγές για να δημιουργήσει την ιδιαίτερη προφορά του για τον ρόλο. O M. Emmet Walsh παίζει τον λοχαγό Bryant, ενώ ο Joe Turkel παίζει τον ρόλο του EldonT yrell, πρακτικά ο δημιουργός μιας ολόκληρης γενιάς συνθετικών.O William Sanderson ενσαρκώνει τον J.F. Sebastian οοποίος είναι μια κρυφή ιδιοφυία που έχει παράπονα από την ανθρωπότητα και είναι πιο φιλικά προσκείμενος στους συνθετικούς, ενώ έχει και την ίδια μικρή διάρκεια ζωής λόγω της ασθένειας γήρανσης του. O Joe Pantoliano είχε αρχικά προταθεί για τον ρόλο. O Jams Hong παίζει τον Hannibal Chew, έναν γενετιστή που ειδικεύεται στα συνθετικά μάτια, και ο Hy Pykeπαίζει τον μπάρμαν Taffey Lewis.
Βασικές λεπτομέρειες
Spinner: Tα εικονικά ιπτάμενα αυτοκίνητα που χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία. Οδηγείται σαν όχημα εδάφους και μπορεί να απογειωθεί κάθετα και να επιπλεύσει στον ουρανό σαν όχημα απογείωσης/προσγείωσης (Vertical Take - Off and Landing, γνωστότερα ως VTOL). Χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από τους αστυνομικούς – bladerunners ως οχήματα περιπολίας, ενώ και οι πιο πλούσιες βαθμίδες ανθρώπων μπορούν να αποκτήσουν δίπλωμα spinner. Το όχημα σχεδιάστηκε από τον Syd Mead ως όχημα αεροδύνης, δηλαδή κατευθύνει τον αέρα προς τα κάτω για να δημιουργήσει άνωση, παρότι στην ταινία τονίζονται τρεις λειτουργίες του, ως συμβατική εσωτερική καύση, αντι-βαρύτητα και τζετ.
Το μηχάνημα Voight - Kampff: Το μηχάνημα Voight–Kampff είναι ένα εικονικό εργαλείο ανάκρισης, το οποίο προέρχεται από τη νουβέλα (στην οποία αναγράφεται Voigt–Kampff). Είναι μια πολυγραφοειδές μηχάνημα που χρησιμοποιούν οι bladerunners για να αποφασίσους αν κάποιος είναι συνθετικός ή όχι. Μετράει σωματικές λειτουργίες όπως την αναπνοή,το κοκκίνισμα στα μάγουλα, τους χτύπους της καρδιάς και τις κινήσεις του ματιού όταν οι ερωτήσεις αφορούν ενσυναίσθηση και συμπόνοια. Στην ταινία, δυο συνθετικοί κάνουν το τεστ, ο Leon και η Rachael. O Deckard αναφέρει στον Tyrell ότι χρειάζονται περίπου 20-30 αντικρουόμενες ερωτήσεις για να εντοπιστεί ένας συνθετικός, εν αντιθέσει με τη νουβέλα όπου χρειάζονται 6-7 ερωτήσεις το πολύ. Στην ταινία χρειάζονται πάνω από 100 ερωτήσεις για να γίνει αντιληπτό ότι η Rachael είναι συνθετική κι όχι ανθρώπινη.
Μουσική
Η ταινία μεταξύ άλλων είναι πασίγνωστη και για την συμμετοχή του λαμπρού μας συμπατριώτη Βαγγέλη Παπαθανασίου. Το soundtrack χαρακτηρίζεται από σκοτεινό μελωδικό συνδυασμό κλασικών συνθέσεων και φουτουριστικών synthesizers που αποτυπώνουν το όραμα που είχε ο σκηνοθέτης Ridley Scott. O Vangelis όπως αρέσκονταν να τον αποκαλούν οι ξένοι, έχοντας μόλις κερδίσει το Όσκαρ για το “Chariots Of Fire”, έγραψε όλη τη μουσική στα synthesizers του. Έκανε επίσης χρήση διάφορων κουδουνισμάτων αλλά και φωνητικών του αγαπημένου του συνεργάτη, Ντέμη Ρούσσου. Δεσπόζει σίγουρα το σόλο σαξοφώνου στο “Love Theme” του Βρετανού σαξοφωνίστα Dick Morissey, ο οποίος έπαιξε σε πολλά άλμπουμ του Vangelis, ενώ ο Scott ζήτησε να χρησιμοποιηθεί και το “Memories Of Green” από το δίσκο του Vangelis, “See You Later” (1980), ενώ ο Scottχρησιμοποίησε και μια ορχηστρική έκδοση του κομματιού στην ταινία “Someone To Watch Over Me” (1987) με πρωταγωνιστή τον Tom Berenger. To soundtrack περιέχει επίσης το “Ogi No Mato” των Nipponia και ένα κομμάτι της αρπίστριας Gail Laughton από το “Harps Of The Ancient Temples” . Δυστυχώς παρότι η αποδοχή των οπαδών της ταινίας ήταν καθολική και η μουσική προτάθηκε για BAFTA και Χρυσή Σφαίρα ως καλύτερο soundtrack, με την υπόσχεση ότι θα το κυκλοφορούσε και η Polydor Recordsως αποκλειστικό soundtrack album, η κυκλοφορία του επίσημου soundtrack άργησε για πάνω από μια δεκαετία. Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1992 με την κυκλοφορία της έκδοσης Director’s Cut της ταινίας για να κυκλοφορήσει μέρος της μουσικής της ταινίας εμπορικά. Δυστυχώς παράχθηκαν αρκετές bootleg εκδόσεις ενώ τελικά το 2007 στην 25η επέτειο της ταινίας κυκλοφόρησε μια συλλογή με τρια cd ονόματι “Blade Runner Trilogy”, με το πρώτο να είναι η έκδοση του 1994, το δεύτερο να περιέχει μουσική που δεν κυκλοφόρησε από την ταινία και το τρίτο να είναι νέα μουσική συντεθειμένη από τον Vangelis εμπνευσμένη από την ταινία και στο κλίμα του Blade Runner μουσικά.
Oιχαρακτήρες
Oι «γήινοι»
Rick Deckard (Harrison Ford): Οκύριος πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ένας αρκετά εγωιστής και σίγουρος για τις ικανότητες του αστυνομικός. Για την ακρίβεια όχι ότι κι ότι αστυνομικός αλλά ένας Blade Runner, elite ομάδα η οποία «αποσύρει» τους replicants. Ο Deckard παρουσιάζεται στην ταινία ως αυτός που έχει να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά να αποσύρει τους τέσσερις replicants και που όταν πάει να αρνηθεί, δεν του δίνεται και ιδιαίτερη επιλογή στην απόφαση που θα πάρει. Κατά τη διάρκεια της ταινίας γνωρίζει την Rachael, την οποία θαυμάζει άμεσα παρότι προσπαθεί να το κρύψει και εντυπωσιάζεται με το γεγονός του πόσο ανεξάρτητη είναι σαν replicantκαι το γεγονός ότι δεν έχει ιδέα ότι δεν είναι πραγματικά ανθρώπινη. Ο Deckard αποσύρει την Zhora, κινδυνεύει από θάνατο από τον Leon πριν τον πυροβολήσει η Rachael, βρίσκεται στην ίδια θέση πριν καταφέρει με πολύ κόπο να αποσύρει την Pris, ενώ η σκηνή στο τέλος με τον Roy Batty να του σώζει τη ζωή από βέβαιο θάνατο ενώ ο Deckardτον κυνηγάει για να τον αποσύρεικαι η έκφραση του τα λένε όλα (δείτε παρακάτω). Είναι λεπτομερής στη δουλειά του στην προσπάθεια να εντοπίσει τους replicants, ενώ προοδευτικά δείχνει να ασπάζεται την μοίρα των replicantsκαι να τους βλέπει με λίγο μεγαλύτερο σεβασμό απ’ότι στην αρχή. Ο έρωτας του με την Rachael είναι ένας από τους αγαπημένους του κοινού στην σινεματική ιστορία καθώς προκύπτει ως κάτι πολύ τρυφερό και παθιασμένο ταυτόχρονα ενώ και η αγωνία του στο τέλος για την διάσωση της, μας δείχνει τα πραγματικά του αισθήματα γι’αυτήν.
Rachael (Sean Young): H Rachael είναι εξελιγμένο μοντέλο replicant. Nexus 7 για την ακρίβεια σε σχέση με τους Nexus 6 αποστάτες που κυνηγάει για απόσυρση ο Deckard.Αναφέρεται από πολλούς και ως Rachael Tyrell όντας δημιούργημα του Tyrell, και δεν έχει καταλάβει μέχρι τη συνάντηση της με τον Deckard ότι δεν είναι πραγματικά άνθρωπος. Χρειάζονται πάνω από 100 ερωτήσεις στο Voight-Kampfftest για να γίνει αντιληπτό ότι είναι replicant. Αποδεικνύεται ότι έχει εμφυτευμένες αναμνήσεις της ανηψιάς του Tyrell ονόματι Lilith. O Tyrell θεώρησε ότι με το να εμφυτεύσει αναμνήσεις στους replicants, θα μπορούσε να τους κάνει πιο ελεγχόμενους καθώς λόγω του μικρού διαστήματος που έχουν για να ζήσουν (4 χρόνια), δεν ήταν ικανοί να αναπτύξουν πλήρως τη συναισθηματική τους φύση. H Rachael νιώθει κι αυτή μια έλξη με την σειρά της για τον Deckard, αφού την βλέπουμε στο σπίτι του πρώτα να ζητάει το λόγο για το αν είναι ή όχι replicant και να φεύγει στεναχωρημένη με τα όσα μαθαίνει, στη συνέχεια αρνείται πρόσκληση του για ποτό καθαρά από αντίδραση, μόνο και μόνο για να εμφανιστεί από το πουθενά και να σώσει τη ζωή του Deckard από βέβαιο θάνατο στα χέρια του Leon Kowalski, ο οποίος του έχει σπάσει το κεφάλι και είναι έτοιμος να τον αποτελειώσει αβοήθητο, πριν η Rachael τον πυροβολήσει στο κεφάλι. H Rachael ενδίδει τελικά στον έρωτα της με τον Deckard, ο οποίος με τη σειρά του έχει αψηφήσει την εντολή του Bryant να την αποσύρει και στο τέλος φεύγει μαζί του προς το άγνωστο, αφού της έχει χαριστεί η ζωή από τον Gaff.
Harry Bryant (M. Emmet Walsh): Oαρχηγός του αστυνομικού τμήματος του Los Angeles. Του έχει ανατεθεί η αποστολή απόσυρσης των τεσσάρων replicants που βρήκαν καταφύγιο στην Γη και γι’αυτό το λόγο είναι ιδιαίτερα πιεστικός προς τον Deckard από το ξεκίνημα. Παρουσιάζεται σαν όχι ιδιαίτερα διαλλακτικός, ενώ η αποστροφή του για τους replicants εκφράζεται με τον ρατσιστικό χαρακτηρισμό “skinjobs”. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει ότι το να είσαι αστυνομικός είναι κάτι σημαντικό ενώ το να είσαι απλός άνθρωπος είναι τίποτα, δείχνει και την τάση παρουσίασης της αστυνομίας ως ανώτερης τάξης βαθμίδα.
Dave Holden (Morgan Paull): O άνθρωπος που βλέπουμε να ανοίγει την ταινία είναι ο Blade Runner Dave Holden. Έχει επωμιστεί το έργο να βρει τους replicants που έχουν εισχωρήσει στον οργανισμό Tyrell όπως πιστεύεται. Στη μοναδική σκηνή την οποία πρωταγωνιστεί, ανακρίνει τον Leon Kowalski, ο οποίος παρουσιάζεται ιδιαίτερα άβολος με το να κάνει το τεστ και δείχνει εξ’αρχής ότι κάτι τρέχει με την πάρτη του. Ενώ ο Holden παρουσιάζεται απόλυτα επαγγελματίας στη δουλειά του, προσπαθώντας να μην υποκύψει στις παρεμβάσεις του Kowalski, τελικά το τεστ Voight-Kampff δε θα διαρκέσει πολύ καθώς μόλις στην δεύτερη ερώτηση, ο Leonτον πυροβολεί και η πρώτη αίσθηση είναι ότι τον έχει σκοτώσει. Όπως φανερώνει μετέπειτα ο Bryant στον Deckard, o Holden δεν πέθανε μεν, αλλά ζει με αναπνευστική υποστήριξη και δε θα είναι ποτέ ξανά ίδιος όπως πριν. Ο Bryant προκειμένου να πείσει τον Deckard να αναλάβει την απόσυρση των replicants, παρουσιάζει τον Holden ως μαλθακό και λιγότερο ικανό, προσπαθώντας να ενισχύσει την πίστη του Deckard ότι είναι ο ιδανικός για την δουλειά.
Gaff (Edward J. Olmos): O Gaff με την πολύ ιδιαίτερη αστική προφορά του, είναι ο άνθρωπος που συνοδεύει τον Deckard στο γραφείο του Bryant ώστε να αναλάβει την αποστολή του. Το μείγμα γλωσσών της προφοράς του περιέχει Ισπανικά, Γερμανικά, Ούγγρικα, Κινέζικα και Γιαπωνέζικα. Παρότι μένει εκτός προσκηνίου με την ιδιόμορφη συνήθεια να φτιάχνει origami από χαρτί, είναι κομβικός ο ρόλος του καθώς αποδεικνύεται ότι ξέρει πράγματα για τον Deckardπου ο κύριος πρωταγωνιστής αγνοεί. Του ανήκει η θεϊκή ατάκα που αφορά την Rachael και που αντηχεί στο μυαλό του Deckard αφού την φυγαδεύει… “It’s too bad she wont live… but then again, who does?”… Είναι ξεκάθαρο στο τέλος ότι βρέθηκε στο σπίτι του Deckardμε σκοπό να αποσύρει την Rachael, όμως της χάρισε τη ζωή για λόγους αδιευκρίνιστους και η παρουσία ενός origami έξω από την πόρτα του Deckard, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Hannibal Chew (James Hong): OΚινέζος κατασκευαστής ματιών για την Tyrell Corporation. Στη σκηνή που παίζει, τον επισκέπτονται οι Batty/Kowalski οι οποίοι μαθαίνουν ότι κατασκεύασε και τα δικά τους μάτια. Δουλεύει μέσα σε έναν ψύκτη όπου για να αντέξει τη θερμοκρασία, φοράει μια ειδική στολή που συνδέεται με σωλήνες, την οποία όταν του αφαιρούν βίαια οι replicants, αργοπεθαίνει από το δριμύ ψύχος, με τους replicantsνα έχουν πλήρη αντοχή σε αυτό. Οι replicants του ζητάνε πληροφορίες που θα βρουν τον J.F. Sebastian, τις οποίες ο Chew είναι αναγκασμένος να δώσει προκειμένου να βρούνε οι replicants πρόσβαση στην Tyrell Corporation.
J.F. Sebastian (William Sanderson): O γενετικός σχεδιαστής της Tyrell Corporation. Είναι αναγκασμένος να παραμείνει στη Γη καθώς υποφέρει από Μαθουσαλισμό, μια ασθένεια που του προκαλεί πρόωρη γήρανση. Αναφέρει ότι είναι μόλις 25 ετών στην ταινία αλλά δείχνει σχεδόν διπλάσιας ηλικίας. Δημιουργεί συνεχώς νέες υπάρξεις ώστε να του κρατούν συντροφιά στο κτίριο Bradbury στο οποίο μένει ολομόναχος. Στην ταινία συναντάει την Pris για την οποία νιώθει άμεση έλξη και την φιλοξενεί στο κτίριο καθώς νομίζει ότι είναι άστεγη. Σύντομα στο κτίριο φιλοξενείται και ο Roy, ο οποίος χτυπάει στο συναίσθημα τον J.F. Sebastian και του αναφέρει ότι αν δεν συναντήσουν τον Tyrell, η Pris θα πεθάνει σύντομα. Την στιγμή που επισκέπτονται το κτίριο, oBattyσυμβουλεύει τον J.F. Sebastian να κάνει μια πρωτοποριακή κίνηση στο σκάκι που παίζει πάντα με τον Tyrell, το οποίο οδηγεί σε ματ. Το ματ αυτό οδηγεί τον Tyrell να δεχτεί τον J.F. Sebastian και με τον Battyνα κάνει την εμφάνιση του. Μετά τον θάνατο του Tyrell από τα χέρια του Batty, ο J.F. Sebastian δείχνει να δραπετεύει πανικόβλητος, με τον Batty στη συνέχεια να κατεβαίνει από τον ανελκυστήρα μόνος του. Για τον θάνατο του J.F. Sebastian μαθαίνουμε από τον ραδιοασύρματο του Deckard, όπου αναφέρεται ότι μαζί με το πτώμα του Tyrell, βρέθηκε και το δικό του, προφανώς θύμα κι ο ίδιος του Batty.
Eldon Tyrell (Joe Turkel): O ιδρυτής και διευθυντής της Tyrell Corporation. Είναι και ο δημιουργός των replicants, εξ ου και η φοβερή ατάκα του Batty όταν τον βλέπει, “It’s not an easy thing to meet your maker”. O Tyrell προσπαθεί να εξάρει τον κύκλο ζωής που έκανε ο Batty για να μετριάσει το αποτέλεσμα του ότι δεν μπορεί να του προσφέρει παραπάνω ζωή όπως ζητάει. Αυτό γιατί θα υπήρχαν δεδομένες αστάθειες εξ’αιτίας της γενετικής των replicants. Ο ίδιος αναφέρει ότι ο Batty στη ζωή του έλαμψε πολύ περισσότερο και μάλιστα με την παρομοίωση ότι η φλόγα που καίει πιο έντονα, καίει με μισή διάρκεια, δείχνοντας του ότι πρακτικά έζησε τη ζωή του έντονα. Ο Batty με ελάχιστο χρόνο να του απομένει, αποκαρδιώνεται με τα λόγια του Tyrell και αφού τον φιλάει πρώτα στο στόμα, του βγάζει τα μάτια με τα δάχτυλα του και τον σκοτώνει συνθλίβοντας το κρανίο του.
Taffey Lewis (Hy Pyke):O ιδιοκτήτης του Taffey’s Snake Pit Bar. Ο Deckard μαθαίνει ότι ο Lewis έχει παραγγείλει συνθετικά φίδια καθώς βρήκε σχετικό εύρημα από λέπι φιδιού ψάχνοντας για τους replicants. Ο Deckard μπαίνει στο μπαρ ψάχνοντας τον και τον απειλεί για πληροφορίες. Ο Lewis ατάραχος και χωρίς να υποκύπτει σε αυτές, τον κερνάει ποτό με τον Deckard να απολαμβάνει τους εξωτικούς χορούς.
Οι replicants
Roy Batty (Rutger Hauer): O αρχηγός των replicants και πιο έξυπνος όλων τους. Η ημερομηνία ενεργοποίησης του είναι 8/1/2016, που σημαίνει ότι στην ταινία φτάνει κοντά στον κύκλο ζωής του των τεσσάρων ετών. Παρότι ιδιαίτερα ευέλικτος, με υπεράνθρωπη δύναμη και ευστροφία, δείχνει να προσπαθεί ακόμα να ελέγχει τα συναισθήματα του. Είναι μοντέλο μάχης με κωδικό NEXUS-6 N6MAA10816 για στρατιωτικές υπηρεσίες. Έρχεται στη Γη με άλλους 5 replicants, όπου μένουν στο τέλος συνολικά 4 καθώς οι άλλοι 2 έχουν πεθάνει. Αποκλειστικός του σκοπός είναι να παρατείνει το χρόνο ζωής του καθώς είναι παθιασμένος για πρόσθετο χρόνο, προφανώς για να ζήσει εμπειρίες ανάλογες με αυτές που έζησε στο μικρό χρονικό διάστημα ενεργοποίησης του. Χρησιμοποιεί τον J.F. Sebastian για να συναντήσει τον Tyrell ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρο του, μόνο για να μάθει ότι αυτό δεν είναι εφικτό και να σκοτώσει τον δημιουργό του στο τέλος. O Batty δείχνει να έχει ερωτικές σχέσεις με την Pris που φανερώνεται κατά την φιλοξενία τους από τον J.F. Sebastian, ενώ καθώς καταλαβαίνει ότι ο κύκλος ζωής του πλησιάζει δραματικά στο τέλος, αρχίζει να κυνηγάει τον Deckard ως εκδίκηση για την απόσυρση των φίλων του και παρουσιάζεται ιδιαίτερα συντετριμμένος από τον θάνατο της Pris. Ενώ μπορεί να σκοτώσει τον Deckard ανά πάσα στιγμή, αποφασίζει να του σπάσει δυο δάχτυλα απλά για να τον καταστήσει πιο δυσλειτουργικό και να δώσει πιο δραματικό τόνο στο κυνήγι, το οποίο μάλιστα χαρακτηρίζει «αντιαθλητικό» από πλευράς Deckard. O Deckard στο τέλος είναι έτοιμος να πέσει από την κορυφή του κτιρίου καταδίωξης αλλά ο Batty τον σώζει με την υπεράνθρωπη δύναμη του και μάλιστα ανεβάζοντας τον με το ένα χέρι, ενώ λίγο πριν η ζωή του τελειώσει, μας χαρίζει και την κορυφαία σκηνή στην ιστορία του σινεμά.
Leon Kowalski (Brion James): O Leon είναι τολεγόμενο «τανκ» των replicants, καθώς η απίστευτη δύναμη του (μπορεί να σηκώνει για πλάκα 180 κιλά και να φορτώνει πυρηνικές κεφαλές) και είναι σχεδιασμένος για στρατιώτης πρώτης γραμμής. Hενεργοποίηση του έγινε στις 10/4/2017 και είναι 2 ετών και 7 μηνών στην ταινία. Παρότι πιο δυνατός από τον Batty, δεν έχει το ίδιο νοητικό επίπεδο (κλάσης Cέναντι Α του Batty) και δεν είναι καλός στο να παίρνει γρήγορες αποφάσεις, ούτε και έχει ηγετικά χαρακτηριστικά. Στην αρχή της ταινίας κι αφού πάει να περάσει το Voight – Kampfftest, πυροβολεί σύντομα τον Blade Runner Holden καθώς δείχνει ιδιαίτερα άβολα περνώντας το τεστ. Μετά τον θάνατο της Zhora, ο Leon επιτίθεται στον Deckard τυφλωμένος από το μίσος για τον θάνατο της και είναι πολύ κοντά στο να τον σκοτώσει, ωστόσο δεν έχει υπολογίσει ότι έχοντας διώξει μακριά το όπλο του Deckard μετά το ξύλο που έχει δώσει, αυτό θα καταλήξει στην Rachael, η οποία την κρίσιμη στιγμή θα τον πυροβολήσει στο κεφάλι λίγο πριν ξεκάνει τον Deckard. Εντύπωση προκαλεί η σχέση του με τις φωτογραφίες που κατέχει, οι οποίες σε σχέση με αυτές που είχε η Rachael στην κατοχή της, δεν είναι ψεύτικες και αφορούν ανθρώπους που σήμαιναν κάτι γι’αυτόν. O κωδικός του μοντέλου του είναι NEXUS-6 N6MAC41717.
Pris Stratton (Daryl Hannah): H Pris παρουσιάζεταιως «βασικό μοντέλο ευχαρίστησης» με κωδικό NEXUS-6 N6FAB21416. Είναι η ερωμένη του Roy Batty και η ενεργοποίηση της έγινε ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου (14/2) του 2016, που σημαίνει ότι είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ηλικιακά από τους replicants. Έχει και αυτή υπεράνθρωπη δύναμη και αντοχή, πράγμα που βλέπουμε όταν προσπαθεί να πιάσει ένα αυγό από τον βραστήρα στο σπίτι του J.F. Sebastian με γυμνό χέρι, ή όταν έχει κεφαλοκλειδώσει τον Deckardμε τα πόδια και τον ασφυκτιεί. Είναι ιδιαίτερα αλτική και γυμνασμένη και κάνει επίδειξη των γυμναστικών δυνατοτήτων της, ενώ νοητικά είναι σε κλάση Β, όχι το ίδιο έξυπνη με τον Batty, αλλά εξυπνότερη από τον Leon. Κερδίζει την εμπιστοσύνη του J.F. Sebastian, παριστάνοντας την άστεγη και χαμένη, ενώ προετοιμάζει το έδαφος για την έλευση του Batty στο κτίριο Bradbury. Όταν ο Deckardμπαίνει στο κτίριο να το ερευνήσει, του στήνει παγίδα προσποιούμενη ένα από τα μοντέλα που δημιούργησε ο J.F. Sebastian, πριν αρχίσει να τον σαπίζει στο ξύλο (κεφαλοκλειδώματος παραπάνω συμπεριλαμβανομένου). Ενώ ετοιμάζει την τελική της επίθεση με ακροβατικά, ο Deckard καταφέρνει να την σκοτώσει με δραματικό τρόπο κι ενώ η ίδια συσπάται σαν μανιακή και χρειάζονται τρεις σφαίρες για να την αποσύρει οριστικά. Η Daryl Hannah κέρδισε πολλά διθυραμβικά σχόλια για την ερμηνεία της τα οποία καλά κρατούν μέχρι σήμερα.
Zhora Salome (Joanna Cassidy): H Zhora έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με την Pris, δηλαδή Α κλάση δύναμης και Β κλάση εξυπνάδας. Το μοντέλο της είναι το NEXUS-6 N6FAB61216. Η ενεργοποίηση της έγινε στις 12/6/2016 που την καθιστά 3 ετών και 5 μηνών, ελάχιστα μικρότερη από την Pris. H Zhora δουλεύει στο μπαρ του Taffey Lewis ως εξωτική χορεύτρια κάνοντας τα κόλπα της με ένα τεχνητό φίδι, εκεί την εντοπίζει ο Deckard αφού έχει βρει το λέπι φιδιού που χρησιμοποιεί και την καθιστά ιδιαιτέρως επικίνδυνη. Ο Bryant αναφέρει στον Deckard ότι η Zhora είναι τόσο δυνατή που μπορεί να σκοτώσει κάποιον μόνο με τις κλωτσιές της. Αφού ο Deckard υποκρίνεται για την παρουσία του στο καμαρίνι της και η Zhora αλλάζει αναδεικνύοντας τα πλούσια προσόντα της, τελικά του επιτίθεται και κοντεύει κι αυτή να τον σκοτώσει αλλά ευτυχώς την τελευταία στιγμή αποτυγχάνει. Στη συνέχεια προσπαθεί να ξεφύγει μέσα από πολυκοσμία, αλλά ο Deckard την εντοπίζει και καταφέρνει να την αποσύρει με βολές μεγάλης απόστασης, με τον θάνατο της ιδιαίτερα κινηματογραφικό και δραματικό, ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο περνάει μέσα από τη βιτρίνα καταστήματος ενώ πεθαίνει είναι σκηνοθετικό αριστούργημα.
Σχεδιασμός
Ο σχεδιασμός της ταινίας οφείλει πολλά σε επιρροές από την ζωγραφιά του Edward Hopper, ονόματι Nighthawks και το κόμικ Γαλλικής προέλευσης Metal Hurlant, όπου ο σχεδιαστής Jean “Moebius” Giraud θεωρείται ως αυθεντία στο στυλ του. Οπτικά η ταινία δανείζεται επιρροές από τον φουτουριστή Ιταλό αρχιτέκτονα Antonio Sant’ Elia. O Ridley Scott προσέλαβε τον Syd Meadο οποίος είχε επηρεαστεί με την σειρά του από το Metal Hurlant. O Moebius είχε την ευκαιρία να συμμετέχει κι αυτός στην προπαραγωγή της ταινίας, όμως αρνήθηκε καθώς έπρεπε να δουλέψει στην ταινία “Les aitres Du Temps” του Rene Laloux, μια απόφαση που όπως έλεγε ο ίδιος κατ’επανάληψη σε κάθε δοθείσα ευκαιρία, μετάνιωσε πικρά που την πήρε. Ο σχεδιαστής παραγωγής Lawrence G. Paul και ο τεχνικός διευθυντής David Stryder έφεραν εις πέρας τα σχέδια των Scott/Mead, ενώ οι DouglasTrumbull/Richard Yuricich επέβλεπαν τα συγκλονιστικά ειδικά εφέ της ταινίας, με τον Mark Stetson να αναλαμβάνει χρέη κύριου δημιουργού μοντέλων. Κύρια επιρροή του Blade Runner θεωρείται το αριστούργημα του 1927 “Metropolis”, του Γερμανού σκηνοθέτη Fritz Lang, βασισμένο σε ένα χτιστό αστικό περιβάλλον, όπου οι πλούσιοι ζούνε ψηλότερα από τους φτωχούς/μεσαίους και με το ίδιο επιβλητικό κτίριο να δεσπόζει σε κάθε ταινία, το Stadkrone Tower στο Metropolis και το Tyrell Building στο Blade Runner. O David Dryerπου ήταν προϊστάμενος των ειδικών εφέ, χρησιμοποίησε αυτούσια μέρη του Metropolis όταν έχτιζε τις μινιατούρες των κτιριών.
Αποδοχή του κοινού και των κριτικών
Η ταινία δεν έκανε άμεσο γκελ καθώς αρκετοί ήταν αυτοί που θεώρησαν ότι η πλοκή ήταν αργή, τώρα πως αυτό γίνεται ενώ στην πρώτη κιόλας σκηνή ο Leon πυροβολεί τον Holden, είναι ένα ερώτημα. Θεωρήθηκε ότι δεν θα αντέξει στο χρόνο και ότι ήταν ιδιαίτερα μπερδεμένο το σενάριο και πολύ προχωρημένο για τον κόσμο για να το αφομοιώσει. Μάλιστα η ταινία όσον αφορά την πλοκή απέκτησε το διόλου τιμητικό προσωνύμιο “Blade Crawler”, θεωρώντας ότι… σέρνεται από άποψη ταχύτητας ανάπτυξης του σεναρίου! Στο IMDB διατηρεί μια βαθμολογία τάξης 8.1/10 βασιζόμενη σε 753.000 περίπου κριτικές, ενώ στο RottenTomatoesη αποδοχή φτάνει το 89%, αλλά βασιζόμενη σε μόλις 126 κριτικές της τάξης του 8.5/10 μέσου όρου βαθμολογίας. Φυσικά 40 χρόνια μετά, θεωρείται από πολλούς η κορυφαία ταινία επιστημονικής φαντασίας και όλο και περισσότεροι βυθίζονται όλο και βαθύτερα στο δυστοπικό του σύμπαν. Κέρδισε μεταξύ άλλων βραβείο “Best Cimematography” το 1982 στοLos Angeles Film Critics Association, ενώ το ίδιο βραβείο πήρε και το 1983 στο British Academy Awards, όπου κέρδισε και στην κατηγορία “Best Costume Design”. Tην ίδια χρονιά έλαβε ένα HugoAward στηνκατηγορία “Best Dramatic Presentation” καιτο “Special Achievement Award” στο London Film Critics’ Circle τηνίδια χρονιά. Ένα αρκετά μεταγενέστερο βραβείο ήρθε σαν Saturn Award στην κατηγορία “Best DVD Special Edition Release” για την 5-discultimate collector’s edition της ταινίας.
Η κορυφαία σκηνή στην ιστορία του σινεμά
Το κυνηγητό μεταξύ Deckard/Batty καλά κρατεί και οδηγούνται στην οροφή του κτιρίου Bradbury. Η βροχή καταρρακτώδης και οι πιθανότητες εναντίον και των δυο για διαφορετικούς λόγους. Ο Deckard έχει σχεδόν αχρηστευτεί με δυο σπασμένα δάχτυλα και αναγνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να τα βάλει με την υπεράνθρωπη δύναμη του Batty. O Battyαπό την άλλη παλεύει με τον χρόνο και το σώμα του αρχίζει και τον προδίδει. Μάλιστα ενώ το δεξί του χέρι πάει να ατροφήσει, παίρνει ένα μεγάλο καρφί από την οροφή και το μπήγει στην παλάμη του, με την λειτουργία του χεριού του να αποκαθίσταται. O Batty όσο περνάει η ώρα πλησιάζει τον Deckard, ο οποίος σε απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγει, πηδάει στην οροφή του απέναντι κτιρίου, όχι με πλήρη επιτυχία καθώς βρίσκεται να κρέμεται από ένα σιδερένιο δοκάρι. Ο Battyβλέπει την ευκαιρία που περίμενε και κάνει ένα χαλαρό άλμα βρισκόμενος πάνω από τον ετοιμοθάνατο Deckard, ο οποίος κρατιέται οριακά με το ένα χέρι πριν πέσει στο κοινό. Με χαιρέκακο βλέμμα, ο Battyπετάει την πρώτη μυθική ατάκα.“Quite an experience to live in fear, isn’t it? That’showitistobeaslave”, αναφέρονταςστηνουσία το γεγονός ότι ποτέ δεν έζησε όσο ελεύθερος ήθελε στο σύντομο χρονικό διάστημα που του δόθηκε. O Batty που στο αριστερό του χέρι κρατάει ένα περιστέρι, πιάνει τον Deckard με το δεξί του χέρι καθώς πέφτει στο κενό και τον σηκώνει με απίστευτη δύναμη. Μάλιστα είναι τέτοια η δύναμη του που ο Deckard φανερά παλεύει να μην του βγει το χέρι κρατώντας το με το δεξί χέρι.το αριστερό στο οποίο στηριζόταν. Εκεί που το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο και όλοι περιμένουν τον θάνατο του Deckard, o Batty γονατίζει απέναντι του και προσφέρει μια σκηνή για την οποία άξιζε όλη η ύπαρξη του σινεμά μέχρι σήμερα. Λίγο πριν το νήμα της σύντομης ζωής του έρθει στο τέρμα του, ο αρχηγός των replicantsαναφωνεί: “I've seen things you people wouldn't believe ... Attack ships on fire off the shoulder of Orion... I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhäuser Gate. All those moments will be lost in time, like tears in rain... Time to die”… Όχι μόνο ο Batty χάρισε τη ζωή στον Deckard, αλλά στον επιθανάτιο ρόγχο του, έδειξε από τι ήταν φτιαγμένος και σύμφωνα με τον ίδιο τον Rutger Hauer, «άφησε το σημάδι του στην ύπαρξη». Δεν είναι κανένα κρατικό μυστικό ότι ο Ολλανδός χαρισματικός ηθοποιός άλλαξε τον μονόλογο, του οποίου μια αρχική έκδοση είχε ως εξής:
“I've known adventures, seen places you people will never see, I've been Off world and back … frontiers! I've stood on the back deck of a blinker bound for the Plutition Camps with sweat in my eyes watching stars fight on the shoulder of Orion... I’ve felt wind in my hair, riding test boats off the black galaxies and seen an attack fleet burn like a match and disappear. I'veseenit, feltit...”!
Το αυθεντικό σενάριο είχε ως εξής : “I've seen things... seen things you little people wouldn't believe. Attack ships on fire off the shoulder of Orion bright as magnesium... I rode on the back decks of a blinker and watched C-beams glitter in the dark near the Tannhäuser Gate. All those moments... they'll be gone”.
Ο Hauer «έκοψε» τον μονόλογο σχεδόν στο μισό την παραμονή των γυρισμάτων χωρίς να το γνωρίζει ο Scott, προσθέτοντας στην ουσία την ατάκα για τα δάκρυα στη βροχή! Ήταν τέτοια η μεγαλοσύνη του αυτοσχεδιασμού του Hauer, που όλο το προσωπικό ξέσπασε σε χειροκροτήματα όταν γυρίστηκε η σκηνή, ενώ μαρτυρίες επιβεβαιώνουν ότι πολλοί έκλαψαν με τον τρόπο που ερμηνεύτηκε η σκηνή. Άλλοι το πάνε ακόμα παραπέρα, και αναφέρουν ότι το βλέμμα αποχαύνωσης του Harrison Ford την ώρα που ο Hauer ξεστόμισε τον διάλογο, είχε να κάνει με το ότι κατάλαβε πως μόλις έγινε μάρτυρας της κορυφαίας σκηνής όλων των εποχών και που προφανώς δεν γνώριζε γι’αυτή την αλλαγή. Το μήνυμα που περνάει ο Batty είναι ότι στην τελευταία του στιγμή, είναι πιο ανθρώπινος από όλους τους ανθρώπους και δείχνει έλεος και μεγαλοσύνη απέναντι στον εχθρό του που τον κυνηγούσε, ενώ αυτός δεν το άξιζε καθόλου. Μια ακραία ερμηνεία της σκηνής είναι ότι το γεγονός πως ο Batty σηκώνει τον Deckard και τον σώζει με το καρφωμένο χέρι, παραπέμπει στον Χριστό και στο πόσο ελεήμων ήταν, με τη Σταύρωση να συμβολίζεται ως πράξη σωτηρίας και τον Batty να δείχνει ότι έχει φτάσει σε υψηλότερο επίπεδο από κάθε άνθρωπο ενώ τελειώνει η ζωή του απότομα. Οι αναφορές στη σκηνή αυτή πάμπολλες, αξίζει όμως να σταθούμε σε μια ιδιαίτερη από πλευράς David Bowie, όταν ο μέγιστος καλλιτέχνης έχασε τον ετεροθαλή αδερφό του Terry Burnsτο 1985 λόγω αυτοκτονίας. O Bowie –δηλωμένος θαυμαστής του Blade Runner εξ’αρχής- έγραψε στο σημείωμα που συνόδευσε τα τριαντάφυλλα που έστειλε στην κηδεία του: “"You've seen more things than we can imagine, but all these moments will be lost, like tears was hed away by the rain. God bless you. —David."
O Hauer σε κάθε δυνατή ευκαιρία ανέφερε πως η σκηνή αυτή όπως και ο ρόλος του Batty γενικότερα, όρισαν την καριέρα του και ήταν τρομερά υπερήφανος που αποτέλεσε μέρος όλου αυτού. Εντελώς αντικειμενικά και πέρα από προτιμήσεις, 40 χρόνια μετά, ΚΑΜΙΑ άλλη σκηνή δεν έχει τον ίδιο αντίκτυπο και την ίδια ανατριχίλα. Η σκηνή έμεινε στην ιστορία ως “Tears in rain” monologueή και “C-Beams speech”.
To αιώνιο ερώτημα: Είναι ο Deckard άνθρωπος ή replicant;
Αν υπήρξαν πολλές φορές πράγματα που αφέθηκαν να αιωρούνται ως ερμηνεία σε ταινίες, μια από τις κορυφαίες περιπτώσεις είναι η ερμηνεία της ταινίας στο αν ο Deckard τελικά είναι άνθρωπος ή replicant. Ας πάμε να το εξετάσουμε:
Σύμφωνα πάντα με τον Phillip K. Dick που έγραψε τη νουβέλα, ο Deckard ήταν άνθρωπος και ήθελε να εξερευνήσει τις ομοιότητες των ανθρώπων και των replicants. Καθώς όμως η ταινία διαφέρει αρκετά από τη νουβέλα, ο Fancher που έγραψε το αρχικό σενάριο, έγραψε τον χαρακτήρα ως άνθρωπο αλλά ήθελε και η ταινία να αφήνει την πιθανότητα να είναι replicant. Σε μετέπειτα συζητήσεις, επέμενε ότι ο Deckard ήταν άνθρωπος, αλλά του άρεσε που η ταινία άφηνε ερωτηματικά στο κοινό. Ο Ford από την πλευρά του πάντα θεωρούσε τον Deckard άνθρωπο και ήταν βασικό σημείο τριβής και έντασης του με τον Scott το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης ανοιχτά ήθελε να αφήσει να φανεί ότι ο Deckard είναι replicant. Ο Ford ήθελε μια ανθρώπινη ύπαρξη που θα μπορούσε το κοινό να αναπτύξει μια σχέση μαζί του και θεωρούσε ότι είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του Scott πάνω σ’αυτόν τον τομέα, πράγμα που προφανώς δεν συνέβη στη συνέχεια.
Για το RockOverdose,
Άγγελος Κατσούρας
The post “Tears In Rain” – A Blade Runner tribute appeared first on Rock Overdose / Rock - Metal Music.
