Brown Feather Sparrow

Op 13 december 2009, in de kleedkamer van een uitverkocht Paradiso, slechts een paar minuten voor de finale van de Grote Prijs, na 3 albums en talloze optredens, bekroop me een gevoel dat het tijd was om te gaan stoppen met Brown feather sparrow.
Een raar moment voor zo’n gedachte.
Maar terwijl ik samen met Eefje thee met honing bereidde, zoals zenuwachtige Singer Songwriters-meisjes die bekend staan om hun braafheid dat dan doen, besloot ik om de geschiedenis van bfs af te sluiten met een groots project: Ik wilde onze reputatie van ultieme braafheid voor eens en altijd waarmaken; ik zou met zoveel mogelijk bevriende muzikanten een kerstplaat te maken.
Eefje deed alvast mee. Er ontstaan nogal vaak dit soort plannetjes in kleedkamers of in bandbussen, ‘s nachts, in beschonken en/ of vermoeide toestand. Maar deze keer bleef het plannetje rondspoken.
De hele winter, het hele voorjaar en de hele zomer bleef het kerst in mijn hoofd. En dat bleek besmettelijk.
In juli 2010 verzamelde een bont gezelschap van muzikanten zich in mijn tuin en voor ik het wist waren er data en plannetjes.
De maanden daarna stroomden er van alle kanten liedjes binnen. Gevierde muzikanten kwamen langs om deze liedjes te arrangeren; allemaal splinternieuwe kerstliedjes, vol toeters, bellen en vrede op aarde. En zelfs met echt gevoel. Ik kreeg het ondertussen wat benauwd. Want al die mensen hadden misschien wel verwachtingen. En hoe moest ik dat allemaal voor elkaar krijgen? Repeteren met 30 man, een orkest van echt goede muzikanten verzamelen, een repetitieruimte, materiaal, studioapparatuur, een plek voor de opnames, de productie zelf
Maar toen begon het.
Uit alle hoeken en gaten van muzikaal Nederland kwamen wijzen uit het oosten en herders van het veld
hun geschenken brengen, zonder iets terug te verlangen. Mensen met volle agenda’s, hippe managers en peperdure apparatuur stortten zich enthousiast en belangeloos in mijn kerstverhaal. Wat begon als een houtje-touwtje-idee vol losse eindjes, groeide uit tot een prachtig kerstscenario met een happy end.
Op 13 oktober 2010 viel alles op zijn plek. Met meer dan 30 mensen uit alle hoeken en gaten van muzikaal Nederland begroef ik mij voor 3 dagen onder een dikke laag kerstballen, stro en nepsneeuw.
Daar, in een klein kerkje middenin de polder, vierden we
een legendarisch kerstfeest dat al onze verwachtingen
overtrof. Drie dagen later kwamen we, doodmoe en intens tevreden, weer tevoorschijn met een plaat;
ons kerstkind was geboren.